Naast ons witte huis op wielen is speciaal voor mij een plekje gemaakt. Ik denk dat de mensen die hier wonen in dit land dat voor mij gemaakt hebben, lief hè.
Het is een hele grote platte steen en daar kan ik liggen als ik aan een stok wil knabbelen. De steen is ook lekker warm als ik erop ga liggen.
Vanmorgen lag ik dus op mijn grote steen lekker te knabbelen op mijn "tandenpoetsbotje" zo noemt het vrouwtje die dingen altijd. Dan zegt ze met een heel lief stemmetje, " Puckie wil je een "tandenpoetsbotje?" Nou dat hoeft niet zo lief te vragen aan mij hoor want die dingen zijn zo lekker. Die wil ik altijd wel en ook als ik op mijn steen lig.
Vanmorgen lag ik dus heerlijk op mijn steen te knabbelen op mijn botje toen de baas het vrouwtje riep die binnen was. "Kom eens gauw kijken wie er hier langs komt." Nou en ........ wie kwam er langs?
Het waren rendieren zei de baas met hun kinderen. Zouden die soms ook een "tandenpoetsbotje" bij het vrouwtje komen halen?
Maar nee hoor ze liepen door en aten gras net als ik vaak doe. Zou ik ook een rendier zijn? Ik eet al gras en rennen kan ik ook goed dus ik zal er vast ook een zijn maar ik krijg tandenpoetsbotjes en zij niet dus misschien ben ik toch een labrador want het vrouwtje zegt vaak, "Puck je bent een echte labrador. Je zwemt graag en je bent hardstikke lief" en dan knuffelt het vrouwtje me altijd en geef ik haar een grote lik. 💕
Geen opmerkingen:
Een reactie posten